Paramaribo 06 mei 2005
Door: Robbert
07 Mei 2005 | Suriname, Paramaribo
Hallo mensen!
De tijd in Suriname gaat heel snel, sneller dan ik gedacht had. Het regenseizoen is al een tijdje bezig en door stortbuien word ik soms overweldigd. Gelukkig zie je deze buien al tijdelijk aankomen, maar helaas kan je er niets tegen doen. Je wordt kletsnat gemaakt op de fiets en de automobilisten houden geen rekening met zowel fietsers als voetgangers die zich voor de regen verstoppen onder een afdakje. Regelmatig wordt de middelvinger geheven, en iedereen gaat door met leven. De verkiezingen vinden plaats op 25 mei en overal zie ik vlaggen uithangen van de verschillende politieke partijen. De jeugd roept vaak: “neks no fout”, een uitspraak die aan de partij van Boudeerde hangt. ‘Alles is goed, we doen niets fout,’ betekend dat. Sommige straten worden opnieuw geasfalteerd, iets wat heel hard nodig is. Een taxichauffeur vertelde dat de regering dat doet om zieltjes te winnen. In de binnenlanden worden er zelfs complete generatoren geplaatst. “En je krijgt er ook benzine bij tot de verkiezingen over zijn, daarna wordt alles verwaarloosd”, vertelde hij.
Varend op de Marowijne rivier zwaaien de mensen vrolijk. Mijn ouders zitten achter in de korjaal, Marijn en ik zitten ervoor. Mampo onze stuurman zit trots op de punt van onze boot. Op zijn peddel staat in grote letters zijn naam. Het is een vrolijke oude man, hij kan nauwelijks Nederlands praten maar de humor en vrolijkheid straalt van hem af. Boike –directeur van de reisorganisatie Mena-eng- is onze gids. Onze korjaal schipper zit natuurlijk achterin, met een 75pk motor houdt hij de boot in bedwang. Prachtige bomen aan zowel de linker als de rechterhand geven een compleet beeld van een Jungle tocht met Frans Guyana aan de linkerhand en Suriname aan de rechterhand. Door de regen staat het water zeer hoog. Na een uurtje stroomopwaarts varen krijgen we een fantastische lunch met zoutvis, cassave, banaan, een soort aardappel en meer. Boike is druk in de weer met de mensen die hij tegenkomt. Hij is al een half jaar niet in het gebied geweest als gids omdat hij een bedrijf te runnen heeft. Ik raak aan de praat met een Nederlandse Surinamer die verteld dat hij een eigen bedrijf heeft opgezet in Suriname. Hij zegt dat hij successen heeft omdat hij service geeft en garantie verstrekt aan zijn klanten. Iets wat bijna uniek is in Suriname want er is geen wet of regelgeving op dat gebied. Ondertussen is er al afgewassen door de kokkin en ik loop terug naar de boot. We wachten nog op Boike omdat hij aan het kletsen is met een goede vriend van hem. Het is overigens normaal in Suriname dat je op de gids wacht in plaats van andersom. Dat zegt trouwens niets over onze gids. Vol gas varen we door over de rivier met dat prachtige uitzicht. Locale regenbuien zijn mooi te zien als je op de rivier zit. We hadden vaak geluk en voeren de donkere wolken voorbij. Op sommige stukken had Marijn zijn mond wijd openstaan. Een dikke plens had hem zeker goedgedaan om wakker te worden. Rustig wassen de blote mensen hun kleren in de rivier en verder dromend met ook mijn mond open geniet ik van de omgeving. OW jee, een dikke stroomversnelling. Onze Mampo komt in actie en zorgt dat de boot via de juiste wegen bij het eilandje parkeert. Nadat we een tijd bezig zijn geweest om Eline uit de boot te halen nemen we een heerlijke duik. Aan de andere kant mogen we niet zwemmen in verband met steekgrage roggen die misschien in het kleine stukje stilstaand water zitten. Een steek van zo’n beest levert zes uur stekende pijn op en een spoedbezoek aan het ziekenhuis. Aangekomen op Mi Sa Bo, kregen we een rondleiding over het kamp. De zuster van de gids met een paar neefjes en een hoop kinderen wonen daar. Ze hebben regelmatig toeristen op bezoek voor groepsreizen. Individuele reizen zijn er niet veel geweest het afgelopen jaar vertelde Boike in het aparte kamp dat voor ons bestemd was. We hangen daar onze hangmatten op. Boike verteld dat we kunnen zwemmen in de rivier. “Daar bij die trap kunnen jullie naar beneden.” We vroegen tot hoe diep de trap ging. En natuurlijk krijgen we een Surinaams antwoord. “tot aan de boden”, zeg hij. Al lachend nemen we een duikje in het koude verfrissende water. Al genietend van de hangmat en een glaasje Bourgoe rum en de hangmatten, besteden wij de laatste uren voordat het donker wordt. s’Avonds hebben krijgen we een soort Paramacaanse(één van de locale talen van bosnegers) verhalenavond. In de locale taal wordt er een verhaal door Oom Leó verteld en Boike vertaalde deze voor ons. Iedereen komt aan het woord. Mampo zegt heel vaak JA JA, JA JA, JA PAPA, JA MAMA, JA, MM, JA JA JA. Vanaf dat moment riep mijn moeder regelmatig “MAMPO” waarop hij steeds antwoordde met ” JA JA.” Moet je bij zijn geweest. We hebben de dag erna een tocht gedaan door de omliggende dorpen en zogenaamde kostgrondjes van locale bevolking bekeken. De medicijnman was een oude man die voor alles wel raad wist, een gerespecteerde man in de omgeving van het dorp. We hebben tijdens deze tocht van drie dagen veel gezien en gedaan. Spectaculair waren de Braziliaanse gouddelvers die met een grote boot hun werk doen. We mochten aan boord komen en kregen zelfs een kopje koffie. Op de terugweg liet het weer de wensen over en zijn we kletsnat geregend. De grote druppels op je lichaam met de snelheid van de 75pk motor deed het hagel lijken. Gelukkig zijn we allemaal heelhuids aangekomen en vertokken we met de bus naar Paramaribo.
Tussendoor moest er natuurlijk gewoon gewerkt worden waardoor mijn ouders ook veel zelfstandig gedaan hebben. Voor meer informatie kunnen jullie ook naar:www.dickeneline.waarbenjij.nu kijken.
Mijn ouders zijn op 15 april vertrokken naar Nederland. Twee dagen later ben ik met wat Surinamers van De RBTT bank -vroeger de ABN-AMBRO bank- op stap geweest. Met overwegend Hindoestanen en een groepje studenten vertokken naar drie kokers. Een heerlijke relaxplaats met een stomend kreekje. Na een barre tocht over de slechte wegen kwamen we aan op de plaats waar de chauffeur het presteerde vast te raken. Na hard duwen met z’n allen lukte het maar net om de bus weer op een goede ondergrond te krijgen. De spullen werden uitgeladen en de hele tafel werd met eten voorzien. Ongelofelijk wat een eten en drank zeggen. Zo feesten Surinamers, veel lol met elkaar, veel drank en lekker zwemmen en vooral sociaal doen. Het was een geweldige ervaring en toevallig ben ik gister door één van hen gebeld om roti te komen eten. Vanavond ga ik gezellig langs bij hem om de foto’s van de het binnenland te laten zien.
Ilse is op 19 april gekomen.
De eerste paar dagen hebben we geacclimatiseerd in Paramaribo, waar we in een guesthouse hebben overnacht midden in het centrum. Lekker wandelen door het centrum, de Palmentuin en de lekkere restaurantjes bezoeken. Tussendoor had ik nog wat enkele afspraken staan voor het werk.
De eerste tocht naar het binnenland was een wandeltocht. Een wandeltocht in het Nassaugebergte. Wandeltochten zijn nog uniek in Suriname en vooral dat gebied. Boike van Mena-eng nam ons mee. We waren met z’n drieën. Na een slechte weg kwamen we aan bij het begin van het wandelgebied. Kapitein Frank- een man die een eigen goedzoekers kamp heeft- kon onze tassen meenemen naar zijn plaats zodat we wat ontlast waren met wandelen. Na een tijdje moesten we door een hek met een bewaker heen. Het gebied was o.a. van SURALCO, een groot Amerikaans bedrijf dat aan goud- en bauxiet winning. Zwetend over de wegen raakte ons water op. Boike had gezegd dat hij voldoende mee had maar het tegendeel was daar. Met een blokje maggi in onze mond dachten we dit probleem een beetje op te lossen. We moesten door grote plassen lopen en raakten uitgeput. Onze reddende engel was een Braziliaan die ons op de quat verderbracht naar het kamp van Frankie. Met z’n vieren de scooter door plassen van wel 70 cm; een geweldige ervaring! De Brazilianen konden geen woord Nederland en binnen de kortste keren hadden ze zich verenigd aan de andere kant van de bar. Ze snapte er helemaal niets van. Ze zullen vast heel rare dingen over ons gedacht hebben. Communiceren konden we helaas niet. Na een stevige maaltijd was het tijd voor Wasie Wasie, zoals wij dat begrepen. Ik had gehoopt op een koude douche. Een emmer met een touwtje en een beetje vies water had ik echt niet verwacht.
Ik ga even verder met de hoogtepunten van de trip omdat ik anders te veel schrijf.
- Een wandeling door het verwoeste gebied waar graafmachines de natuur verpesten om goud te winnen. Dat doen ze door te graven, met een hogedrukspuit alles los te spuiten, vervolgens alles op te zuigen waarna het vervolgens gezeefd wordt. In de matten blijft dan goud achter;
- Police camp. Een kamp van Suralco waar we 16.30 aankwamen en om 23.30 vanaf waren gezet omdat ze dachten dat wij spionnen waren. Kampmanagers, belangrijke geologen en het hoofd van de beveiliging konden geen beslissingen nemen. We werden zelfs op de foto gezet. Daarna zijn we teruggebracht naar Frank’s camp;
- Ilse die ging kleien en met meer klei terugkwam dan gepland. Ze was helemaal door drijfzand gezakt tot ver boven haar knieën;
- Het bier dat betaald wordt met een balans met het aantal gram goud i.p.v. met geld.
Kortom het was een fantastische unieke trip.
De Ralleighvallen zijn watervallen, meer grote stroomversnelling in een beschermd natuurgebied in Suriname. Onze tweede trip naar deze vallen startte een dag later dan gepland. Het zou Suriname niet zijn als alles volgens schema verliep. Het gaf ons de tijd om een openluchtmuseum aan de overkant van de Suriname rivier te bezoeken. Op vrijdag vertrokken we, een beetje later dan gepland maar dat lag aan ons. Nou ja mogen Nederlanders ook een keer te laat komen! De Surinamers waren er helemaal niet blij mee. Ik noem te laat komen niets meer dan integratie. Met een taxi moesten we de bus inhalen en met een snelheid van140 km vlogen we het laatste stuk naar de groep. Hoogtepunten:
- Onderweg hield de weg op omdat er een boom was omgevallen. Zagen hielp niet. Na 1h wachten kwam er een grote bulldozer aan die ons gered heeft;
- De watervallen waar je heerlijk in kan zwemmen;
- De muziekavond waar de Surinamer effectief minder gespeeld hebben dan het geplande uur omdat ze continue pauze namen en toch een volle dansvloer wilde. Het was wel gezellig dansen;
- De aapjes die we konden voeren bij ons kamp;
- Lekker liggen in de tweepersoonshangmat met Ilse;
- De voltzberg, een top van 240m waar we het hele gebied konden overzien;
- De heftige regens die stroomversnellingen op het voetpad veroorzaakte;
Ons derde tripje had als bestemming Galibi. Galibi staat bekend om haar reuzenschildpadden. Om 07.00 de volgende achten werden we al gehaald.
- De grootste schildpad gezien, de Alikanti, tot wel 1000kg wegen deze;
- Kleine schildpadjes gezien;
- Lekkere kokosnoten gegeten en gedronken met Ilse;
- De terugweg met een taxi die rustig 150km p/u reed terwijl het slechte wegen zijn;
Het is allemaal snel gegaan. Ilse weggebracht naar het vliegveld en ik ben weer druk met het project bezig. Het was een leuke, gezellige vakantie.
Projectnieuws
Ik wil hier niet te veel over kwijt omdat de dingen die ik vertel nogal gevoelig kunnen liggen. Gehandicaptenvoetbal ligt nogal gevoelig in Suriname. Het is een blijft een moeilijke klus. We hebben een andere werkmethode aangenomen. In plaats van beleid te vormen met een commissie en daaruit een rode lijn uit te zetten, gaan we nu bottom-up werken. We willen iets voor de gehandicapten doen. Hopelijk zal deze werkmethode meer vruchten afwerpen. Natuurlijk blijven we de commissieleden optimaal stimuleren met deze methode.
Robbert!
De tijd in Suriname gaat heel snel, sneller dan ik gedacht had. Het regenseizoen is al een tijdje bezig en door stortbuien word ik soms overweldigd. Gelukkig zie je deze buien al tijdelijk aankomen, maar helaas kan je er niets tegen doen. Je wordt kletsnat gemaakt op de fiets en de automobilisten houden geen rekening met zowel fietsers als voetgangers die zich voor de regen verstoppen onder een afdakje. Regelmatig wordt de middelvinger geheven, en iedereen gaat door met leven. De verkiezingen vinden plaats op 25 mei en overal zie ik vlaggen uithangen van de verschillende politieke partijen. De jeugd roept vaak: “neks no fout”, een uitspraak die aan de partij van Boudeerde hangt. ‘Alles is goed, we doen niets fout,’ betekend dat. Sommige straten worden opnieuw geasfalteerd, iets wat heel hard nodig is. Een taxichauffeur vertelde dat de regering dat doet om zieltjes te winnen. In de binnenlanden worden er zelfs complete generatoren geplaatst. “En je krijgt er ook benzine bij tot de verkiezingen over zijn, daarna wordt alles verwaarloosd”, vertelde hij.
Varend op de Marowijne rivier zwaaien de mensen vrolijk. Mijn ouders zitten achter in de korjaal, Marijn en ik zitten ervoor. Mampo onze stuurman zit trots op de punt van onze boot. Op zijn peddel staat in grote letters zijn naam. Het is een vrolijke oude man, hij kan nauwelijks Nederlands praten maar de humor en vrolijkheid straalt van hem af. Boike –directeur van de reisorganisatie Mena-eng- is onze gids. Onze korjaal schipper zit natuurlijk achterin, met een 75pk motor houdt hij de boot in bedwang. Prachtige bomen aan zowel de linker als de rechterhand geven een compleet beeld van een Jungle tocht met Frans Guyana aan de linkerhand en Suriname aan de rechterhand. Door de regen staat het water zeer hoog. Na een uurtje stroomopwaarts varen krijgen we een fantastische lunch met zoutvis, cassave, banaan, een soort aardappel en meer. Boike is druk in de weer met de mensen die hij tegenkomt. Hij is al een half jaar niet in het gebied geweest als gids omdat hij een bedrijf te runnen heeft. Ik raak aan de praat met een Nederlandse Surinamer die verteld dat hij een eigen bedrijf heeft opgezet in Suriname. Hij zegt dat hij successen heeft omdat hij service geeft en garantie verstrekt aan zijn klanten. Iets wat bijna uniek is in Suriname want er is geen wet of regelgeving op dat gebied. Ondertussen is er al afgewassen door de kokkin en ik loop terug naar de boot. We wachten nog op Boike omdat hij aan het kletsen is met een goede vriend van hem. Het is overigens normaal in Suriname dat je op de gids wacht in plaats van andersom. Dat zegt trouwens niets over onze gids. Vol gas varen we door over de rivier met dat prachtige uitzicht. Locale regenbuien zijn mooi te zien als je op de rivier zit. We hadden vaak geluk en voeren de donkere wolken voorbij. Op sommige stukken had Marijn zijn mond wijd openstaan. Een dikke plens had hem zeker goedgedaan om wakker te worden. Rustig wassen de blote mensen hun kleren in de rivier en verder dromend met ook mijn mond open geniet ik van de omgeving. OW jee, een dikke stroomversnelling. Onze Mampo komt in actie en zorgt dat de boot via de juiste wegen bij het eilandje parkeert. Nadat we een tijd bezig zijn geweest om Eline uit de boot te halen nemen we een heerlijke duik. Aan de andere kant mogen we niet zwemmen in verband met steekgrage roggen die misschien in het kleine stukje stilstaand water zitten. Een steek van zo’n beest levert zes uur stekende pijn op en een spoedbezoek aan het ziekenhuis. Aangekomen op Mi Sa Bo, kregen we een rondleiding over het kamp. De zuster van de gids met een paar neefjes en een hoop kinderen wonen daar. Ze hebben regelmatig toeristen op bezoek voor groepsreizen. Individuele reizen zijn er niet veel geweest het afgelopen jaar vertelde Boike in het aparte kamp dat voor ons bestemd was. We hangen daar onze hangmatten op. Boike verteld dat we kunnen zwemmen in de rivier. “Daar bij die trap kunnen jullie naar beneden.” We vroegen tot hoe diep de trap ging. En natuurlijk krijgen we een Surinaams antwoord. “tot aan de boden”, zeg hij. Al lachend nemen we een duikje in het koude verfrissende water. Al genietend van de hangmat en een glaasje Bourgoe rum en de hangmatten, besteden wij de laatste uren voordat het donker wordt. s’Avonds hebben krijgen we een soort Paramacaanse(één van de locale talen van bosnegers) verhalenavond. In de locale taal wordt er een verhaal door Oom Leó verteld en Boike vertaalde deze voor ons. Iedereen komt aan het woord. Mampo zegt heel vaak JA JA, JA JA, JA PAPA, JA MAMA, JA, MM, JA JA JA. Vanaf dat moment riep mijn moeder regelmatig “MAMPO” waarop hij steeds antwoordde met ” JA JA.” Moet je bij zijn geweest. We hebben de dag erna een tocht gedaan door de omliggende dorpen en zogenaamde kostgrondjes van locale bevolking bekeken. De medicijnman was een oude man die voor alles wel raad wist, een gerespecteerde man in de omgeving van het dorp. We hebben tijdens deze tocht van drie dagen veel gezien en gedaan. Spectaculair waren de Braziliaanse gouddelvers die met een grote boot hun werk doen. We mochten aan boord komen en kregen zelfs een kopje koffie. Op de terugweg liet het weer de wensen over en zijn we kletsnat geregend. De grote druppels op je lichaam met de snelheid van de 75pk motor deed het hagel lijken. Gelukkig zijn we allemaal heelhuids aangekomen en vertokken we met de bus naar Paramaribo.
Tussendoor moest er natuurlijk gewoon gewerkt worden waardoor mijn ouders ook veel zelfstandig gedaan hebben. Voor meer informatie kunnen jullie ook naar:www.dickeneline.waarbenjij.nu kijken.
Mijn ouders zijn op 15 april vertrokken naar Nederland. Twee dagen later ben ik met wat Surinamers van De RBTT bank -vroeger de ABN-AMBRO bank- op stap geweest. Met overwegend Hindoestanen en een groepje studenten vertokken naar drie kokers. Een heerlijke relaxplaats met een stomend kreekje. Na een barre tocht over de slechte wegen kwamen we aan op de plaats waar de chauffeur het presteerde vast te raken. Na hard duwen met z’n allen lukte het maar net om de bus weer op een goede ondergrond te krijgen. De spullen werden uitgeladen en de hele tafel werd met eten voorzien. Ongelofelijk wat een eten en drank zeggen. Zo feesten Surinamers, veel lol met elkaar, veel drank en lekker zwemmen en vooral sociaal doen. Het was een geweldige ervaring en toevallig ben ik gister door één van hen gebeld om roti te komen eten. Vanavond ga ik gezellig langs bij hem om de foto’s van de het binnenland te laten zien.
Ilse is op 19 april gekomen.
De eerste paar dagen hebben we geacclimatiseerd in Paramaribo, waar we in een guesthouse hebben overnacht midden in het centrum. Lekker wandelen door het centrum, de Palmentuin en de lekkere restaurantjes bezoeken. Tussendoor had ik nog wat enkele afspraken staan voor het werk.
De eerste tocht naar het binnenland was een wandeltocht. Een wandeltocht in het Nassaugebergte. Wandeltochten zijn nog uniek in Suriname en vooral dat gebied. Boike van Mena-eng nam ons mee. We waren met z’n drieën. Na een slechte weg kwamen we aan bij het begin van het wandelgebied. Kapitein Frank- een man die een eigen goedzoekers kamp heeft- kon onze tassen meenemen naar zijn plaats zodat we wat ontlast waren met wandelen. Na een tijdje moesten we door een hek met een bewaker heen. Het gebied was o.a. van SURALCO, een groot Amerikaans bedrijf dat aan goud- en bauxiet winning. Zwetend over de wegen raakte ons water op. Boike had gezegd dat hij voldoende mee had maar het tegendeel was daar. Met een blokje maggi in onze mond dachten we dit probleem een beetje op te lossen. We moesten door grote plassen lopen en raakten uitgeput. Onze reddende engel was een Braziliaan die ons op de quat verderbracht naar het kamp van Frankie. Met z’n vieren de scooter door plassen van wel 70 cm; een geweldige ervaring! De Brazilianen konden geen woord Nederland en binnen de kortste keren hadden ze zich verenigd aan de andere kant van de bar. Ze snapte er helemaal niets van. Ze zullen vast heel rare dingen over ons gedacht hebben. Communiceren konden we helaas niet. Na een stevige maaltijd was het tijd voor Wasie Wasie, zoals wij dat begrepen. Ik had gehoopt op een koude douche. Een emmer met een touwtje en een beetje vies water had ik echt niet verwacht.
Ik ga even verder met de hoogtepunten van de trip omdat ik anders te veel schrijf.
- Een wandeling door het verwoeste gebied waar graafmachines de natuur verpesten om goud te winnen. Dat doen ze door te graven, met een hogedrukspuit alles los te spuiten, vervolgens alles op te zuigen waarna het vervolgens gezeefd wordt. In de matten blijft dan goud achter;
- Police camp. Een kamp van Suralco waar we 16.30 aankwamen en om 23.30 vanaf waren gezet omdat ze dachten dat wij spionnen waren. Kampmanagers, belangrijke geologen en het hoofd van de beveiliging konden geen beslissingen nemen. We werden zelfs op de foto gezet. Daarna zijn we teruggebracht naar Frank’s camp;
- Ilse die ging kleien en met meer klei terugkwam dan gepland. Ze was helemaal door drijfzand gezakt tot ver boven haar knieën;
- Het bier dat betaald wordt met een balans met het aantal gram goud i.p.v. met geld.
Kortom het was een fantastische unieke trip.
De Ralleighvallen zijn watervallen, meer grote stroomversnelling in een beschermd natuurgebied in Suriname. Onze tweede trip naar deze vallen startte een dag later dan gepland. Het zou Suriname niet zijn als alles volgens schema verliep. Het gaf ons de tijd om een openluchtmuseum aan de overkant van de Suriname rivier te bezoeken. Op vrijdag vertrokken we, een beetje later dan gepland maar dat lag aan ons. Nou ja mogen Nederlanders ook een keer te laat komen! De Surinamers waren er helemaal niet blij mee. Ik noem te laat komen niets meer dan integratie. Met een taxi moesten we de bus inhalen en met een snelheid van140 km vlogen we het laatste stuk naar de groep. Hoogtepunten:
- Onderweg hield de weg op omdat er een boom was omgevallen. Zagen hielp niet. Na 1h wachten kwam er een grote bulldozer aan die ons gered heeft;
- De watervallen waar je heerlijk in kan zwemmen;
- De muziekavond waar de Surinamer effectief minder gespeeld hebben dan het geplande uur omdat ze continue pauze namen en toch een volle dansvloer wilde. Het was wel gezellig dansen;
- De aapjes die we konden voeren bij ons kamp;
- Lekker liggen in de tweepersoonshangmat met Ilse;
- De voltzberg, een top van 240m waar we het hele gebied konden overzien;
- De heftige regens die stroomversnellingen op het voetpad veroorzaakte;
Ons derde tripje had als bestemming Galibi. Galibi staat bekend om haar reuzenschildpadden. Om 07.00 de volgende achten werden we al gehaald.
- De grootste schildpad gezien, de Alikanti, tot wel 1000kg wegen deze;
- Kleine schildpadjes gezien;
- Lekkere kokosnoten gegeten en gedronken met Ilse;
- De terugweg met een taxi die rustig 150km p/u reed terwijl het slechte wegen zijn;
Het is allemaal snel gegaan. Ilse weggebracht naar het vliegveld en ik ben weer druk met het project bezig. Het was een leuke, gezellige vakantie.
Projectnieuws
Ik wil hier niet te veel over kwijt omdat de dingen die ik vertel nogal gevoelig kunnen liggen. Gehandicaptenvoetbal ligt nogal gevoelig in Suriname. Het is een blijft een moeilijke klus. We hebben een andere werkmethode aangenomen. In plaats van beleid te vormen met een commissie en daaruit een rode lijn uit te zetten, gaan we nu bottom-up werken. We willen iets voor de gehandicapten doen. Hopelijk zal deze werkmethode meer vruchten afwerpen. Natuurlijk blijven we de commissieleden optimaal stimuleren met deze methode.
Robbert!
-
07 Mei 2005 - 17:50
Ilse:
Wat heb je dit stuk leuk geschreven!! De vakantie is snel gegaan, maar we hebben ook ontzettend veel gedaan. Was echt een vakantie om niet snel te vergeten! Succes met het vervolg van je stage. Voordat je het weet, is het 14 augustus!
X -
07 Mei 2005 - 21:37
Ben En Loes:
Dat was een heel verhaal, erg druk gehad met al die uitstapjes, nu tijd voor jezelf, en voor je project!!! Sterkte en geniet ervan!!! We blijven op de hoogte, groetjes.... -
09 Mei 2005 - 18:18
Koopie:
Ziet er allemaal weer fantastisch uit...geniet ervan!
kus Marianne -
11 Mei 2005 - 14:01
Thijs:
Que passa Robbert woooooow sta soms echt even stil dat je dit allemaal echt weer mee mag maken en ervaar het leven daar met volle teugen, je leert zoveel meer van het echte leven (heerlijk om weer in de natuur te zijn) zet hem op en werk aan dat draagvlak ...
Gr El Torro (Thijs) -
11 Mei 2005 - 19:21
Ellen:
en blijven genieten dat doe je nog steeds zo te lezen... zelfs van de 1e salsales (waar je meer aan het kletsen bent met je mooie danspartner dan opletten wat Clyde zegt, jaja) Zien we elkaar nog eens hier in het wisselende Suri, de tijd vliegt namelijk inderdaad heel snel...
x ellen
(www.elliebellie.waarbenjij.nu) -
14 Mei 2005 - 14:03
Marjet:
Ha Robbertje!
Weer allemaal ervaringen om nooit te vergeten.
Had alleen de helft al bij Ilse gelezen :P
Veel succes met alles!
xxxx
Ps: Het is moederdag geweest en 19-6 vaderdag. Just a reminder!!!!! -
15 Mei 2005 - 01:09
Caroline En Marijn:
Heeeey Robbert!!
Zozo genoeg vrouwtjes om je heen he!! haha op elke foto wel 1! Prima voor elkaar dus..
Maar 1 ding valt ons een beetje van je tegen..JIJ loopt over de boomstam en het arme mannetje ernaast! Nou pas op voor natte voeten hoor. Dus op de volgende website zien we jou er graag naast lopen...opa!
hahah mooi beetje plagen. Wij zijn nu in Chili, in de droogste woestijn van de wereld dus wij zullen geen natte voeten halen. :-)
Wanneer krijgen wij nou eens een berichtje van jou op onze site?? hihi
KUSSSSSSSSSS -
17 Mei 2005 - 05:47
Rhode:
Robbert jongen mooie dingen alemaal weer!!!!!
En de foto,s zijn erg mooi moet ik zeggen !!!
Groetjes van Rhode -
18 Mei 2005 - 18:23
Ilse:
Jaa mooie foto's he ;)
Ik heb al mijn foto's nu uitgezocht en heb er nu in totaal 130 die ik in kan plakken...pfff en dat voor 17 dagen Suriname! Wordt een flinke klus en een heel fotoboek vol!
Kus! -
18 Mei 2005 - 22:08
Muur:
Hey robbert hoe heet die jongen die het aapje voert bij foto; aapjes voeren. Toevallig Arnoud? Ach maakt het ook uit, zou kunnen dat er nog wat vage bekenden in Parimaribo zitten. Verder zien de foto's met Ilse er gezellig uit, geloof dat jullie wel aan elkaar gewaagd zijn qua intresses als ik alle actieve foto's in de jungle zo zie! Geniet er nog even van!!! Groetjes aan bart! -
20 Mei 2005 - 09:41
Ilse:
Ja, dat is inderdaad Arnoud. -
21 Mei 2005 - 15:49
De ZoN:
H:Di R:)bbert,
:lol:p deze m:o:oie zaterdagmiddag schijnt een heerlijk z8)nnetje in mijn tuin:!: :ppeens krijg ik een :idea: en w:|rd ik creatief.
:roll:hja er k:doubt:mt weer eens p:arrow:st j:ouw kant :shock:p. :xf m:?est ik dit n:cry:g geheim h:badgrin:uden.
T:(t snel,
De Z:DN -
21 Mei 2005 - 19:50
Laura:
Wanneer kunnen we van je electrische eenpersoons kookpit komen eten?
Laura en ellen -
21 Juni 2006 - 11:09
Dhiraj:
ik wil stage lopen bij suralco wat kan ik het beste doen?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
